شب زده

دربدر تاریکی شبانه ؛دردمند ناله ی  یاخته های درون ؛خواب زده وآه کشان شحنه ی بی دشنه ی      کوچه پس کوچه های تاریکی در جستجوی سارق تندرستی؛غبار کوی دلداگی را توتیای چشم می کند و راح روح

کلبه ی احساس را با سنگ های کاخ ی مرمرین؛ به آرامش ویلای ساحلی؛ به ابهت  ارگ پادشاهی؛ به صلابت دژهای یونانی به صفای خانه ای روستایی علم می کند.

شیرازه ی از هم گسسته ی افکارش را به جوالدوز لامروت بی التفاتی هم کیشان بخیه می زند و در پرتو عشق فرزندی فروغ جاودان می یابد.

اصل و فرع قانون حیاتش به اشارتهای اهالی دل و به نوازشهای سفیران مهر و خدایان معرفت بر دفتر سفید عقل ؛به تذهیب قلم شوق ردیف می شود ...

به سرخی فلق؛ لبخند محوی لبهای تب دارش را زینت می دهد.

 بیراهه های آفتابی به یخچالهای قطبین منتهی می شود امشب.

آسمان شب  همرنگ آتش  زیر خاکستر ؛گویی به فصلهای مهیج کتاب زندگی رسیده و شرح اعجازی را به درازای عمر کیهان در نگاه پر ابهامش هجا هجا پژواک می شود .

و او...احساس به نظم درآمده اش را پای میز پوکر می بازد